De hoop van Blaise Pascal

Onwaarschijnlijk zuiders zeelicht
ligt tot op het bot bevroren
na een lange winternacht is alles hard
als voor de overtocht
een parabool met pijlgeluiden
tussen stilte van natte voren
wordt afgerond door zwaartekracht.

Het grijze linnen doek uit vorige eeuwen
houdt in zijn plooien
het donkere lied nog vast
van boottrekkers langs de Styx
met riet als laatste schuilplaats
waartussen een taai verdriet
zich buigend staande houdt.