Kunstenaars
Rik Guns
Welkom in Europa
Soms word je twee keer verrast door hetzelfde beeld: één keer bij de opname en, totaal onverwacht, daarna nog eens, met nog veel meer impact. Serendipiteit in de fotografie, onvergetelijk, stof tot nadenken.
Het was op La Gomera, een Canarisch eiland. Ik was onder de indruk van een vervallen pand, een ruïne eigenlijk, op het keienstrand in een baai. Het was recent nog ‘bewoond’ geweest, met een versleten matras, foto’s, tekeningen en graffiti op de muur. Bevreemdend mooi, vond ik. Je verwacht dat niet op die locatie.
Ons hotel lag honderd meter verder, hoog boven op de steile klif. Die nacht werden we wakker door een hels lawaai vanuit de zee. We renden naar buiten en zagen schuin onder ons een helikopter met felle lichten iemand uit het water halen. De volgende morgen zagen we een groepje bootvluchtelingen, bang wachtend naast een politiebus.
Ik dacht aan onze luxueuze, veilige stek hoog boven het gewoel en de ruïne daarbeneden op die troosteloze keien. Welkom in Europa bleef leeg die nacht.
Over mijn fotografie
Ik maak foto’s zoals iedereen die een GSM heeft: spontaan, uit het vuistje. Het verschil is dat ik een professionele camera gebruik, omdat ik een perfecte afdruk op groot formaat voor ogen heb, zodat ik er mij achteraf verhalen kan bij voorstellen. Ik capteer alles wat me op de één of andere manier raakt. Dat is heel veel. Maar ik toon enkel wat ik interessant vind en dat is heel weinig. Het mag mooi zijn, maar niet mooi is nóg mooier.
Ik hou van desolate landschappen en omgevingen, oorden van reflectie (zoals in ‘Welkom in Europa’). Het liefst, echter, vertoef ik op straat (al van toen ik een klein jongetje was). Ik zie de straat als één grote filmset. Door de publieke ruimte te fotograferen hoop ik het vrije beeld te vrijwaren, met wat humor en met begrip van de vele gevoeligheden, maar in weerwil van het moraliserende vingertje.
Ik kijk op naar fotografen als Carl Dekeyzer en Elliot Erwitt (voor de tongue-in-cheek humor), Jeff Wall (voor het filmgevoel), Henri Cartier-Bresson (voor de kadrering, “le moment décisif”), Vivian Maier (voor de kracht van het gewone), Stephan Vanfleteren (voor de technische perfectie), Wim Wenders en Tine Guns (voor hun beelden van tijd, geheugen, eenzaamheid).
Rudy en Laurien Van Hoey van Mathildestudios zijn mijn partners in crime voor de productie.
Ik heb vorig jaar een kleine expo gehad, met een mooie verzameldoos. “Amai, Rik”, zei men.
Ik heb geen website: te veel sleur.
Ik zet ook niets (goeds) op sociale media: dat wil ik mijn camera niet aandoen. Bovendien zijn die media sociaal een beetje beperkt.
Bedankt, dus, om te komen kijken.
